ฉันรู้สึกลำบากใจมากกับความอ้วนเล็กๆ ของฉัน ที่บ้านมีตาชั่งอยู่ทั่วไป และฉันก็ชั่งน้ำหนักตัวเองบ่อยๆ ถ้าตัวเลขสูงขึ้นอีกนิดก็ท้อแท้ แต่ถ้าลดลง อารมณ์ก็จะดีขึ้น ฉันควบคุมอาหารแบบเอาแน่เอานอนไม่ได้ มักจะข้ามมื้ออาหารแต่กินของว่างแบบสุ่ม
ฉันอ่อนไหวต่อการอภิปรายเกี่ยวกับรูปร่างและมักจะหลีกเลี่ยงกิจกรรมทางสังคมด้วย เมื่อเดินไปตามถนน ฉันพบว่าตัวเองเปรียบเทียบร่างกายของฉันกับคนที่เดินผ่านไปมาอยู่ตลอดเวลา และมักจะอิจฉารูปร่างที่ดีของพวกเขา ฉันยังพยายามออกกำลังกายด้วย แต่ทั้งหมดที่ฉันไม่ได้ทำให้ฉันพึงพอใจอย่างแท้จริง
ฉันมักจะประหม่ากับรูปร่างที่อวบเล็กน้อยของฉัน และตู้เสื้อผ้าส่วนใหญ่ของฉันประกอบด้วยเสื้อผ้าไซส์ใหญ่ เสื้อยืดหลวมๆ เสื้อเชิ้ตลำลอง และกางเกงขากว้างกลายเป็นเสื้อผ้าประจำวันของฉัน การสวมเสื้อผ้ารัดรูปเล็กน้อยทำให้ฉันรู้สึกเขินอาย แน่นอนว่าฉันยังอิจฉาผู้หญิงคนอื่นที่ใส่เสื้อชั้นในด้วย ฉันซื้อมาเอง แต่ฉันลองใส่หน้ากระจกที่บ้านเท่านั้น แล้วจึงวางมันทิ้งไว้อย่างไม่เต็มใจ
ฉันได้เข้าร่วมชั้นเรียนโยคะโดยบังเอิญและซื้อกางเกงโยคะคู่แรก ระหว่างคาบเรียนครั้งแรก ขณะที่ฉันเปลี่ยนชุดใส่กางเกงโยคะและเดินตามอาจารย์ผู้สอนในท่ายืดเหยียดต่างๆ ฉันรู้สึกได้ถึงความมั่นใจที่เพิ่มขึ้นจากร่างกายภายใน กางเกงโยคะกอดและสนับสนุนฉันอย่างอ่อนโยน เมื่อมองดูตัวเองในกระจก ฉันรู้สึกสุขภาพดีและแข็งแรง ฉันค่อยๆ เริ่มยอมรับคุณสมบัติเฉพาะของตัวเองและเลิกเรียกร้องตัวเองมากเกินไป กางเกงโยคะกลายเป็นสัญลักษณ์ของความมั่นใจของฉัน ช่วยให้ฉันรู้สึกถึงความแข็งแกร่งและความยืดหยุ่นของร่างกาย ปลุกความรู้สึกถึงสุขภาพที่ดี การมีสุขภาพดีเป็นสิ่งสวยงาม ฉันโอบกอดร่างกายของตัวเอง โดยไม่ถูกผูกมัดด้วยรูปลักษณ์ภายนอกอีกต่อไป และมุ่งเน้นไปที่ความงามจากภายในและความมั่นใจในตนเองมากขึ้น
ฉันเริ่มละทิ้งเสื้อผ้าหลวมๆ ตัวใหญ่ๆ และหันมาสวมเสื้อผ้าที่พอดีตัวแบบมืออาชีพ กางเกงยีนส์รัดรูป และชุดเดรสที่ดูดี เพื่อนของฉันชมฉันเกี่ยวกับความรู้สึกด้านแฟชั่นของฉันและฉันดูสวยขึ้นมากแค่ไหน ฉันไม่หมกมุ่นอยู่กับการพยายามกำจัดรูปร่างที่โค้งงอเล็กน้อยของตัวเองอีกต่อไป และฉันก็ยังคงเป็นฉัน แต่มีความสุขมากขึ้น
เวลาโพสต์: Jul-11-2023
